یک سال از بازگشت «امید» به ایران می‌گذرد. امیدی که دولتِ تدبیر و «امید» نه خالق که مخلوق آن بود. اما امید چرا رفته بود؟ چگونه بازگشت؟ و چگونه به دولت رسید؟ و اکنون در 24 خردادماه 93 در چه حال و روزی قرار دارد و دوستان و دشمنان آن‌چه کسانی هستند؟

انقلاب اسلامی ایران از بدو پیروزی تا سال 1384 راهی روبه‌رشد و توسعه در اداره کشور را گشود. «گذار از سلطنت به جمهوریت به اتکای شریعت» بزرگترین اجتهاد و جهاد سیاسی و فکری نیروهای مسلمان در تاریخ معاصر ایران بود که با قیام مردم و فقه و فکر امام‌خمینی میسر شد. امام به عنوان یک مجتهد و مرجع بزرگ شیعه بنیان نظم و نظامی را نهاد که مردم‌سالاری جوهر آن بود. تکوین نهاد انتخابات و اتکای نظام سیاسی به رأی مردم بر مبنای این اجتهاد سیاسی امام بود که «میزان رأی ملت است».

بر این اساس از آغاز، معنای «حکومت» اسلامی به مفهوم «جمهوری» اسلامی ارتقا یافت و از همان فردای پیروزی انقلاب اسلامی استقرار حکومتِ مبتنی بر قانون در دستور کار امام قرار گرفت. با وجود آن‌که امام به عنوان رهبر بلامنازع انقلاب می‌توانستند همانند رهبران انقلاب‌های دیگر تا مدت‌ها بدون اتکا به «قانون» ‌و براساس «فرمان» حکمرانی کنند، از آغاز فرمانِ تدوین قانون اساسی جدید را صادر کردند و کمتر از دو ماه از پیروزی انقلاب اسلامی برای استقرار «جمهوری» اسلامی به آرای عمومی رجوع کردند و از آن پس هرگز نهاد انتخابات را واننهادند. حتی در شرایط جنگی هم امام نهاد انتخابات را تعطیل و از آن مهم‌تر رقابت‌های سیاسی و جناحی را نفی نکردند و انتخابات در دهه‌ی شصت بدون وقفه برگزار شد و همه دولت‌ها منبعث از رأی ملت شدند.

پس از درگذشت بنیان‌گذار جمهوری اسلامی نیز با اتکا به میراث ایشان فرآیند گذار از مشروعیت انقلابی به مشروعیت قانونی تثبیت شد. انتخاب مقام معظم رهبری با رأی غیرمستقیم مردم از طریق مجلس خبرگان رهبری منتخب ملت، طلیعه‌ی تداوم نهاد انتخابات بود و بعد از آن انتخاب رئیس جدید جمهوری آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی نیز نشانگر تحکیم این ساختار سیاسی بود. همکاری و همدلی میان مقام رهبری و ریاست‌جمهوری و دیگر قوا در آن مقطع تاریخی دهه‌ی هفتاد را به نقطه‌ی اوج شکوفایی و سازندگی جمهوری اسلامی بدل کرد.

 جمعی از هنرمندان اسپانیا از جمله ستارگان سینمای این کشور در  نامه‌ای سرگشاده که  نام خاویر باردم، پنلوپه کروز و پدرو آلمادوار نیز به چشم می‌خورد از اتحادیه اروپا خواسته‌اند تا بمباران جمعیت غیرنظامی غزه از زمین، دریا و هوا را محکوم کند.

در بخشی از این نامه آمده است: غزه این روزها سراسر در وحشت به سر می‌برد. این شهر از زمین، دریا و هوا محاصره شده و تحت حمله قرار گرفته است. خانه‌های فلسطینیان نابود می‌شود. آنها حتی از دسترسی به آب، برق، انتقال مجروحان خود به بیمارستان، دسترسی به مدرسه، و زمین‌های کشاورزی محرومند در حالی که جامعه بین المللی دست روی دست گذاشته هیچ‌کاری نمی‌کند.

این هنرمندان با تأکید بر اینکه سکوت در این فاجعه جایز نیست خواستار برقراری آتش‌بس و رفع محاصره باریکه غزه شدند.

نامه این هنرمندان اسپانیایی، یکی از صریح‌ترین پیام‌هایی است که در رابطه با وقایع غزه از سوی چهره‌های فرهنگی و شناخته شده جهانی ابراز شده است. در این میان، خاویر باردم هنرپیشه مطرح اسپانیایی همواره مواضع صریح خود را علیه تهاجم اسرائیل به غزه، در رسانه‌های اسپانیا بیان کرده است.

به‌تازگی گروهی دیگر از هنرمندان بین المللی از جمله کن لوچ (فیلم‌ساز بریتانیایی)، جان برگر، آکی کائوریسماکی، برایان انو و راجر واترز (موزیسین مشهور و عضو سابق گروه پینک فلوید) نیز به کمپینی پیوسته‌اند که خواستار منع ارسال تسلیحات به اسرائیل است. مشابه این کمپین علیه رژیم آپارتایدی آفریقای جنوبی نیز به راه افتاده بود.